|
Title
|
نقد پست مدرنیستی رمان های ابوتراب خسروی
|
|
Type of Research
|
Thesis
|
|
Keywords
|
پست مدرنیسم، نقد رمان، ابهام ،گفت وگوی متن
|
|
Abstract
|
داستان های پست مدرن از بسیاری جهات با داستان های مدرن و کلاسیک متفاوتند و توجه به مؤلفه های این نوع داستان به خواننده کمک می کند تا آنها را بهتر درک کند و بستر و فضای فرهنگی و اجتماعی ای را که این آثار در آن ها شکل گرفته، بهتر بشناسد. به لحاظ تبارشناسی داستان، سه دورۀ مهم را می توان در این چهار سدۀ گذشته به طور کلی از هم متمایز کرد: دوران داستان های کلاسیک، دوران داستان مدرن، دوران داستان های پسامدرن. بررسی و تحلیل اصول و شگردهای داستان نویسی و کیفیت کاربرد عناصر سازنده داستان موجب می گردد که خواننده دلایل اصلی التذاذ خود را از متن بفهمد و هم چنین به نقایص و کاستی های داستان پی ببرد.
آثار داستانی ابوتراب خسروی عبارتند از: هاویه (1370)، دیوان سومنات (1377)، اسفار کاتبان (1379)،رود راوی (1382)، ویران (1388)ملکان عذاب (2012) و آواز پرجبرئیل. آثار ابوتراب خسروی از مضامین سوررئال با تکیه بر ویژگی های رمان پست مدرن مایه ور است. او با احاطۀ نسبی بر ادبیات کهن، دارای نثری پخته و قوی است که گاه شاعرانه می نویسد. ابوتراب خسروی در کتاب هایش از سبک نگارش خاصی استفاده می کند که بازی های زبانی از جمله ویژگی های آن هستند. در نوشتن از کافکا، گلشیری و بورخس و گاهی از قصه های پریان تاثیرپذیرفته است. در آثار خسروی زبان ویژه ای مشاهده می شود که تمایل به باستان گرایی، کهن الگویی و بازگشت به زبان متون مقدس دارد. گفت وگوی متن های گوناگون و بینامتنیت در آثار خسروی دیده می شود.نوشته های او بوی رؤیا و اسطوره می دهند و به همین دلیل «همه زمانی» و «همه مکانی» است؛ زمان در آثارش می شکند که از ویژگی رمان های پست مدرن محسوب می شود.
|
|
Researchers
|
(Student)، mohammad pashaie (Primary Advisor)، Yadollah Nasrollahi (Advisor)
|