|
Title
|
ساختهای نحویِ بیانِ حصر در زبان فارسی؛ مطالعۀ موردی آثار سعدی
|
|
Type of Research
|
Article
|
|
Keywords
|
حصر، ساخت های نحوی، تکیه، استثنا، اسنادی شده، استثنا، قیدهای حصر.
|
|
Abstract
|
چکیده
برای درک بلاغت زبان فارسی و شناخت ظرفیت های آن در بیان معنا، باید از مطالعه و تحلیل ساخت های نحوی آن شروع کرد. تنها از این طریق می توان دانست که بیان یک مفهوم چگونه و با چه ساخت هایی امکان پذیر است. حصر و قصر از جمله مفاهیمی است که ساخت های نحوی متنوعی در زبان فارسی دارد. همین تنوع ساخت های نحوی بیانگر ظرفیت بالای نحو زبان فارسی در القای اغراض
بلاغی و ایجاد تطابق تام بین فرم و قالب زبانی با معنا و غرض مورد نظر است. به همین منظور، در این نوشتار سعی شده است با تکیه بر سخن سعدی، تمام امکانات و ظرفیت های زبان فارسی در بیان حصر شناسایی و برای آن ها تقسیم بندی مشخصی به دست داده شود. حاصل این است که تمام امکانات بیان حصر در زبان فارسی به دو مقولۀ کلی تقسیم می شود: 1 فرایند فرازبانی یا زبرزنجیری که نشانۀ زبانی خاصی ندارد تا در زنجیرۀ عینی زبان بتواند نمودار شود. « تکیه » تنها ظرفیت این فرایند است. . 2 عوامل و نشانه های عینی زبان. ساخت های نحوی «اسنادی شده »، «استثنا »، «جابه جایی اجزا» و «استفاده از قیدهای مخصوص حصر» زیرمجموعه های این مقوله هستند.
|
|
Researchers
|
Rahman Moshtaghmehr (First Researcher)، ahmad goli (Second Researcher)، farhad mohammadi (Third Researcher)
|