|
Title
|
بررسی عناصر زبانشناسی زیست محیطی در متون عرفانی با تکیه بر آثار بهاءولد، مولوی و بقلی شیرازی
|
|
Type of Research
|
Article
|
|
Keywords
|
عرفان، زبانشناسی، محیط زیست، بهاء ولد، بقلی شیرازی، مولوی
|
|
Abstract
|
زبانشناسی زیست محیطی یکی از شاخه های جدید زبانشناسی است که به بررسی نقش زبان در تخریب های محیط زیست می پردازد؛ زیرا بنا بر پذیرشِ اصل ارتباط بین زبان و تفکر در زبانشناسی، طرز تفکر ما بر نحوۀ برخورد و رفتار ما با طبیعت تأثیرگذار است. زبانشناسان با بررسی و تجزیه و تحلیل متون، در جستوجوی الگوهایی ذهنی هستند که ارتباط انسان با طبیعت را اصلاح و بازسازی نماید. نگارندگان، با این پیشفرض که عارفان به سبب ارتباط تنگاتنگ با جهان هستی، برای بیان اندیشه های انتزاعی خود، بیشترین بهره را از عناصر طبیعت گرفته اند، بر این باورند که زبان عرفان قادر است الگوهایی ارائه دهد که با ترویج آن زیر ساخت های فکری و فرهنگی مردم نسبت به محیط زیست در جهت مثبت دگرگون شود. نتیجۀ بررسی ها بیان گر آن است که در دنیای کنونی که محیط زیست هر لحظه بیشتر تخریب میشود، ترویجِ چنین الگوهایی در بهکرد زیر ساخت های فکری و اندیشگی جامعه نسبت به طبیعت مؤثّر است.
|
|
Researchers
|
Rahman Moshtaghmehr (First Researcher)، Amine feyzi (Second Researcher)
|