|
Abstract
|
بررسی مشکلات روانشناختی کودکان و نوجوانان همواره مدنظر روانشناسان بوده است، حل مشکلات این گروه های سنی نه تنها جنبه درمان دارد بلکه نوعی پیشگیری محسوب می گردد. در بسیاری موارد، مشکلات حل نشده آن ها به معضلات پیچیده تر در آینده تبدیل می شود و امید به درمان را کم رنگ می سازد (Lebow, 2005 ، به نقل از دلاور و ابراهیمی، 1392). بنا بر بررسی های آماری متعدد عمده ترین اختلال های روانی دوران کودکی که باعث مراجعه به متخصصان بهداشت روانی می شود، اختلال های رفتاری است، که در این میان یکی ازشایع ترین نوع اختلال های رفتاری، اختلال سلوک است (Richardson, Joughin, 2002). میزان شیوع بالای اختلال سلوک در بین کودکان و نوجوانان، روند شدت یافتن آن در طول زمان و هزینه های سنگینی که در صورت عدم درمان به فرد، خانواده و جامعه تحمیل می کند، آن را به یکی از چالش های اساسی در حوزة اختلال های کودکان و نوجوانان تبدیل نموده است، که حداکثر شیوع اختلال سلوک، در دوره کودکی و نوجوانی می باشد و ظاهرا در کشورهای مختلف با نژاد ها و قومیت های مختلف نسبتاً یکسان است (DSM-5, 2013). از آنجا که اختلال سلوک خطر ابتلا بسیاری از آسیب های اجتماعی، رفتاری و روانشناختی را افزایش می دهد، از این رو مداخله های درمانی به موقع امری اساسی به شمار می رود.
آنچه روشن است این است که اختلالات شخصیتی روابط بین فردی را تحت تأثیر قرار می دهد. همچنین بنا به اعلام سازمان بهداشت جهانی، بیش از نیم میلیارد نفر از جمعیت سراسر جهان در سنین مختلف از بیماری های شدید و خفیف روانی و شخصیتی رنج می برند (DSM-5, 2013). وجود رگه های خودشیفتگی با تظاهر مشکلاتی همراه است که میتوان آن ها را در دو دسته کلی رفتار پرخاشگرانه و نقص در روابط بین فردی قرار داد. حوزه روابط بین فردی همواره تحت تأثیر شخصیت و آسیب شناسی آن قرار می گیرد و این تأثیر در آسیب شناسی خودشیفتگی میزان بالاتری را در بر می گیرد. اگرچه برای افراد خودشیفته، شروع رابطه، به ویژه با افراد جذاب و دارای موقعیت اجتماعی با که منعکس کننده خود آن ها هستند، بسیار آسان است، اما اغلب در تداوم رابطه موفق عمل نمی کنند (2004, Oltmaans, et al). همچنین با اختلالات مختلف بین فردی، از جمله عدم توانایی کلی برای حفظ روابط بین فردی درازمدت سالم، سطح پایین تعهد به روابط عاشقانه، پرخاشگری در پاسخ به تهدید و
|