|
Abstract
|
یکی از دستاوردهای تمدن بشری پیدایش سازمان های گسترده اجتماعی است که امروزه شاهد آن هستیم. این گسترش به حدی است که جامعه ما را به دلیل احاطه سازمان ها می توان جامعه سازمانی نامید، زیرا درهمه مراحل زندگی از تولد تا مرگ به طور مستقیم و دائمی با سازمان ها در ارتباط هستیم (مشبکی، 1382). عصر کنونی، عصر اطلاعات (عصری که مجموعه داده های پردازش شده، بن پایه علوم و دانش را شکل می دهد) است. افراد سازمان ها و جوامعی، توان سازگاری با عصراطلاعات را خواهند داشت که از پتانسیل استفاده بهینه از فنآوری و روش های نو اطلاعات و دانش های موجود، در موقعیت های سازمانی و زندگی فردی برخوردار گردند (مظاهری راد، 1388). یادگیری مجازی سعی در ایجاد انعطاف پذیری برای تحصیل در همه جا برای مربیان و فراگیران دارد (Fuller., 2020)، و بدون آسیب های بی پایان است (Chirikov et al., 2020). در دهه گذشته، یادگیری مجازی به دلیل راحتی آن به سرعت گسترش یافته است (Abe., 2020). تغییراتی که در فناوری اطلاعات رخ می دهد باعث شده اند تا افراد، بدون توجه به موقعیت جغرافیایی خود، فراتر از محدودیت های زمانی و مکانی معمول از طریق امکانات مشخص شده توسط خودشان، بیاموزند (شفیعی سروستانی، محمدی، افشین و رئیسی،1398). امروزه آموزش مجازی به دلیل مزیت هایی از جمله عدم نیاز به حضور فیزیکی استاد و دانشجو، وابسته نبودن کلاس به زمان خاص و سهولت دسترسی، به نظر می رسد، می تواند برخی از محدودیت های آموزش حضوری را از میان بردارد، این در حالی است که باید به نحوی سیاستگذاری و برنامه ریزی انجام شود که خود به چالش تبدیل نگردد (قربانخانی و صالحی،1395). شیوع ویروس کرونا (COVID-19) باعث شده است که موسسات یادگیرنده به دلیل بسته شدن دانشگاه ها، از آموزش مجازی استقبال کنند. همه گیری کووید 19، دانشگاه ها را مجبور به تعطیلی موقت کرده است. فرایند آموزش و یادگیری باید با رویکرد یادگیری از خانه به روش آموزش مجازی تبدیل شود (Kamal et al., 2020). ما به هیچ وجه نمی توانیم به روشی که پیش از بیماری کووید 19 عمل می کردیم، به فعالیت های آموزشی خود ادامه دهیم، در این راستا کارهای مختلفی باید انجام دهیم (Mays., 2020). از سویی آموزش مجازی به یک ضرورت در موسسات آموزش عالی تبدیل شده و در مراکز آموزشی در سراسر جهان مستقر شده است (Islam et al., 2015)؛ خصوصاً در شرایط
|