|
Title
|
اثر تمرینات ترکیبی بر پروفایل Th1/Th2 و قدرت ایزومتریکی عضلانی در زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس
|
|
Type of Research
|
Thesis
|
|
Keywords
|
تمریات ترکیبی، Th1/Th2 ، اینترلوکین 10، اینترفرون گاما، قدرت ایزومتریکی عضلانی، مولتیپل اسکلروزیس
|
|
Abstract
|
از آنجایی که خستگی یکی از شایع ترین و مخرب ترین علائم MS است، ورزش باید به عنوان یک استراتژی درمانی محوری در مدیریت MS در نظر گرفته شود، زیرا استقلال عملکردی و کیفیت زندگی این افراد را بهبود می بخشد (27). ورزش میتواند یک استراتژی توانبخشی مفید برای افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس برای مدیریت علائم، بازیابی عملکرد، بهینه سازی کیفیت زندگی، ارتقای سلامتی و افزایش مشارکت در فعالیت های روزمره باشد (35). با این حال، این جمعیت معمولاً در مقایسه با بزرگسالان از جمعیت عمومی در سطوح پایینی از فعالیت بدنی ارتقاء دهنده سلامتی شرکت می کنند، واقعیتی که با وجود شواهد فزاینده از فواید ورزش در 25 سال گذشته تغییر نکرده است (35). بنابراین گنجاندن ورزش در مراقبت های بالینی افراد مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس ضروری است (35).
به نظر می رسد، تمرینات ورزشی ترکیبی یک اثر درمانی مفید و بالقوه مهم در مدیریت علائم MS دارد و از آنجا که MS ماهیت پیشرونده مزمن دارد، و با توجه به محدودیت های محیطی، اقتصادی، زمانی، ماهیت بیماری MS و وضعیت روانی بیماران، این برنامه ورزشی را به عنوان برنامه توانبخشی یا فعالیت ورزشی موثر در بیماران MS به کار برد (28). احتمال بیولوژیکی وجود دارد که فعالیت ورزشی ممکن است اثرات ضد التهابی داشته باشد (36). اگرچه منشا خستگی در ام اس هنوز ناشناخته است، شواهدی وجود دارد که نشان می دهد سایتوکین های پیش التهابی در مکانیسم اولیه آن دخیل هستند (26). سیتوکین ها نقش مهمی در پاتوژنز MS که یک بیماری التهابی است دارند به طوری که سایتوکین های پیش التهابی MS را تشدید می کنند و سیتوکین های ضد التهابی آن را بهبود می بخشند (15). مطالعات به نقش سلول های Th1 و Th2در بیماریهای دمیلینه کننده خود ایمنی اشاره کرده اند. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد سلول های Th1 نقش مهمی در ایجاد مولتیپل اسکلروزیس (MS) ایفا می کنند، در حالی که سلول های Th2 به بهبود بیماری کمک می کنند(37, 38). اثر تمرینات ورزشی بر نسبت تعادل Th1/Th2 در بیماران مبتلا به ام اس بررسی نشده است ولی تحقیقات در خصوص اثر ورزش بر سیتوکاین های دخیل بررسی شده است. شواهد نشان می دهند، سطوح برخی از سایتوکین های پیش التهابی پس از تمرین کاهش یافته و این پدیده با کاهش خستگی درک شده موازی شده است (26). پروتکل های مختلف تمرین های ترکیبی مقاومتی-
|
|
Researchers
|
(Student)، Azam Zarneshn (Primary Advisor)، yousef saberi (Advisor)
|