|
Title
|
نسبت عرفان مثبت و حیات معقول، از دیدگاه علامه جعفری
|
|
Type of Research
|
Presentation
|
|
Keywords
|
علّامه جعفری، عرفان اسلامی، عرفان مثبت، حیات معقول.
|
|
Abstract
|
محمّدتقی جعفری تبریزی، معروف به علّامه جعفری، از اندیشه ای پویا و ذهنی پرسش گر برخوردار بود و در
عرصه مسایل انسانی و اسلامی مطالعات و تأمّلات گسترده ای داشته است که ناظر به مسایل زمان و گفتگو با
غرب نیز بوده است. پژوهش حاضر با هدف نسبت سنجی میان عرفان مثبت و حیات معقول از دیدگاه علامه
جعفری به نگارش درآمده است. این پژوهش به صورت کتابخانهای و به شیوۀ توصیفی تحلیلی انجام یافته -
است. آرای عرفانی علّّمه جعفری در کتاب مستقلی تحث عنوان عرفان اسلامی گردآوری و منتشر شده
است. نگارندگان این مقاله، عمدتاً بر اساس کتاب فوق، دیدگاههای ابداعی و بیانات و تبیینهای خاصّ
علّامه جعفری را در ابعاد گوناگون عرفان مثبت استخراج کرده و جایگاه آن را در نظام فراگیرتری که ایشان
طرح نموده و در واقع فلسفه زندگی مورد نظرشان بوده است، مورد بحث و » حیات معقول « تحت عنوان
بررسی قرار دادهاند. یافته های این پژوهش حاکی از این است که علامه جعفری عرفان مثبت را همان عرفان
اسلامی میداند که ریشه در دین مبین اسلام دارد. عقل، علم، عشق، زیبایی، هنر، لذت، جهاد، کار و تلاش،
سیاست و مدیریت و رهبری جامعه در عرفان مثبت، از جایگاه خاصی برخوردار است. بنابر نظر علّمه، در
عرفان مثبت، چهار نوع ارتباط انسان با خویشتن، با خدا، با جهان هستی و با همنوع، وجود دارد که سبب
معرفت الهی میشود. ایشان همچنین به نسبت میان عرفان مثبت و حیات معقول قائل است. حیات معقولی که
از چهار ویژگی آگاهانه، تنظیم نمودن فعالّیتها و نیروها، بهتر زیستن و به فعلیت رسیدن همه استعدادهای
مثبت و ورود به هدف اعلای زندگی، برخوردار است. بنابر نظر علامه، حیات معقول با شخصّیت انسان،
اخلّق، حقوق، روابط اجتماعی، علم، هستی شناسی، جهان بینی، هنر، سیاست، اقتصاد، تعلیم و تربیت در
ارتباط است.
|
|
Researchers
|
somayeh khademi (First Researcher)، kaazem asghari (Second Researcher)
|