|
چکیده
|
سراج الدین محمود اُرموی حکیم و منطق دان برجستۀ قرن هفتم هجری، نقش بسیار مؤثری در رشد و تکامل منطق سینوی داشته است. شناخت آرای منطقی او، در فهم آرا و روش های منطقی منطق دانان پس از وی، حائز اهمیت است. او علاوه بر بسط و گسترش برخی از نوآوری های ابن سینا و خونَجی، از آرای منطقی خاصی برخوردار بوده است. تبعیت از نظام منطق نگارى دو بخشی ابن سینا، مرکب انگاری تصدیق، نفی بدیهى انگارى همۀ تصورات، نفی تلازم طرفینی دلالت مطابقه و التزام، حصر مهجوریت دلالت التزامی در تعریفات، کشف قضیۀ طبیعیه و اعتبار مستقل آن به عنوان قضیه ای خاص، تبیین نسبت میان نقیض نسب اربع، تقسیم ثنایی قضیۀ حملیۀ محصوره به حقیقیه و خارجیه، از ابتکارات و اندیشه های منطقی حکیم اُرموی است که ما در این نوشتار به ذکر و بررسی آن ها می پردازیم.
|