|
چکیده
|
انعقاد هر قراردادی منوط به انجام مذاکرات مابین طرفین رابطه و انعقاد قرارداد، در صورت حصول توافق است. قبل از انعقاد قرارداد اصل حاکم بر رابطه پیش قراردادی، آزادی طرفین در ورود به مذاکره، ادامه آن و خروج از آن است. امروزه اطلاق این اصل از طریق ابزارهای مختلف حقوقی من جمله حسن نیت محدود شده است. این مقاله در نظر دارد با روش توصیفی و تحلیلی نقش حسن نیت را در کنترل و تحدید اصل آزادی مذاکره با رویکردی تطبیقی مورد بررسی قرار دهد و به اجمال می توان گفت تحمیل مسئولیت پیش قراردادی بر مبنای حسن نیت می تواند به ایجاد تعادل مابین اصل آزادی مذاکره و احترام به اعتماد اشخاص در روابط اجتماعی کمک نماید.
|