مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی پایداری آنزیم اوریکاز از آسپرژیلوس فلاووس و پایدارسازی آن با گلوکز
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	اوریک اسید، اوریکاز، پایدارسازی، افزودنی، گلوگز.
چکیده	اوریکاز یا اورات اکسیداز آنزیمی است که باعث تبدیل اوریک اسید (کم محلول) به 5- هیدروکسی ایزواورات و در نهایت آلانتوئین می شود. افزایش اوریک اسید در انسان باعث بیماری هایی همچون نقرس و سنگ های کلیوی می گردد. بنابراین اوریکاز می تواند به عنوان یک آنزیم دارویی برای کاهش سطح اوریک اسید خون مورد استفاده قرار گیرد. یکی از مشکلات استفاده از پروتئین ها (همچون آنزیمهای دارویی)، پایداری کم آن ها است. روش های مختلفی از جمله استفاده از افزودنی ها، جهت پایدارسازی پروتئین ها استفاده می شود. در BL21 (DE حاوی ژن اوریکاز آسپرژیلوس فلاووس به اشریشیاکلی سویه ( 3 pET28a (+) این تحقیق وکتور بیانی منتقل و سپس پروتئین نوترکیب بیان و با ستون کروماتوگرافی نیکل آگارز تخلیص شد. پس از تخلیص آنزیم، پایداری حرارتی آنزیم خالص بررسی شده و آنزیم با افزودنی ها پایدار شد. نتایج نشان داد که آنزیم به خوبی تخلیص شده و فعال است. بررسی پایداری آنزیم نشان داد که اوریکاز تا دمای 20 درجه سانتی گراد پایداری خود را حفظ کرده و بعد از آن پایداری خود را از دست می دهد، بطوری که نیمه عمر آن در 40 درجه سانتی گراد 30 دقیقه است. نتایج پایدارسازی آنزیم با استفاده از 20 % از گلوکز، سوربیتول و گلیسرول نشان داد که گلوکز بیشترین اثر پایدارکنندگی را بر روی اوریکاز داشته و تا بیش از دو برابر نیمه عمر آن را بالا برده است. در نهایت می توان نتیجه گرفت افزودنی هایی همچون گلوکز که باعث افزایش کشش سطحی می شوند، بیشترین اثر پایدارکنندگی را روی آنزیم اوریکاز دارند.
پژوهشگران	سمیه میرزایی نیا (نفر اول)، محمد پاژنگ (نفر دوم)، مهدی ایمانی (نفر سوم)