مشخصات پژوهش

عنوان	طراحی نانو حامل های دارورسان بر پایه هیبرید نانوذرات مغناطیسی- خاک رس در بستر پلیمر طبیعی
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	نانوذرات مغناطیسی؛ خاک رس؛ پلیمر طبیعی؛ رهایش دارو
چکیده	به‏ طور کلی حامل‏ های دارویی را می‏ توان در دو گروه عمده حامل‏ های آلی (organic) و حامل‏ های غیر آلی (inorganic) دسته‏ بندی نمود. حامل های آلی به دو زیر مجموعه ی نانو حامل های لیپیدی و پلیمری تقسیم میشوند. هر کدام از ‏این گروه‏ ها خود می‏ توانند به زیرشاخه‏ های کوچکتری تقسیم‏ بندی شوند .در این راستا نانو ذرات مزایای منحصر بفردی فراهم می سازند. نانوذرات سوپرپارا مغناطیس اکسید آهن دسته مهم و پرکاربردی از مواد غیر آلی مورد استفاده در دارورسانی هستند که می توانند با استفاده از روش ‏های شیمیایی مانند روش هم رسوبی و یا روش‏ های زیستی با کمک باکتری، تهیه شوند. اصلاح آسان سطح ذرات و نیز اتصال مستقیم لیگاند به آنها از مزایای مهم ‏این ترکیبات است. نانوذرات سوپرپارامغناطیس مگهمیت ((γ-Fe2O3 و مگنتیت (Fe3O4) عمده ‏ترین نانوذرات مغناطیسی مورد استفاده در دارورسانی هستند. این ذرات به ‏طور معمول جهت افزایش زیست ‏سازگاری، با پلیمرهایی نظیر دکستران، کیتوزان و.. یا ترکیبات معدنی مانند خاک رس عامل‏ دار می‏ شوند [2]. پلیمرهای به ‏کار رفته در ساخت سیستم های دارورسانی می‏ توانند سنتزی و یا طبیعی باشند. پلیمرها غالبا از انواع زیست ‏تخریب‏ پذیر انتخاب می‏ شوند. مزیت استفاده از سیستم های پلیمری طبیعی زیست تخریب پذیر، پایداری بالای آنها و نیز امکان دسترسی به آنها در مقادیر زیاد است. پلیمرها نه تنها در کنترل رهایش دارو، بلکه برای محافظت داروها از رطوبت محیط در خلال انبارداری یا جلوگیری از تخریب دارو در حین عبور از دستگاه گوارش نیز مؤثرند. بنابراین پلیمر و سایر اجزای حامل های دارورسانی با درنظر گرفتن عواملی چون روش تجویز، نوع و مقدار دارو، طول مدت و محل رهایش می توانند بطور هدفمند طراحی شده و از مشکلات عدیده برخی از داروهای خاص نظیر داروهای ضدسرطان کاسته شود.
پژوهشگران	الناز خیرخواه (دانشجو)، فهیمه فرشی ازهر (استاد راهنما)، سعیده سلطانی (استاد مشاور)