|
چکیده
|
محصولات کشاورزی در مناطق خشک و نیمه خشک با درجات مختلف مشکل شوری و قلیایی بودن خاک مواجه هستند (Yamaguchi and Blumwald, 2005). ایران جزو این مناطق می باشد. انگور در طول دوره رشد و میوه دهی می تواند در معرض انواع تنش های غیرزیستی مانند گرما، شوری و خشکی قرار گیرد و تا حد زیادی عملکرد و کیفیت میوه را کاهش دهد (Wang et al., 2014). تحمل به شوری رقم های متنوع انگور متفاوت است به طوری که محمدخانی و همکاران (Mohammadkhani et al., 2018) با بررسی 18 رقم انگور دو رقم H6 و قره شانی را جزو ارقام متحمل به شوری و دو رقم شیرازی و قیزیل اوزوم را جزو ارقام حساس به شوری طبقه بندی کردند.
استان آذربایجان شرقی در تولید انگور کشور بعد از استان فارس و مرکزی رتبه سوم را دارد (آمارنامه کشاورزی، 1396) و از طرفی طی سال های اخیر به دلیل قرارگیری این استان در منطقه خشک و نیمه خشک کشور، وجود تداوم خشک سالی ها، کاهش مستمر آب های سطحی و منابع سفره های زیر زمینی و همچنین شور شدن آب چاه های کشاورزی، تولید محصولات کشاورزی و باغی با مشکل همراه شده است. لذا نیاز به ارقام متحمل به شوری انگور در استان احساس می شود. یکی از راه های ایجاد ارقام متحمل به شوری انگور انتقال ژن های مقاومت به شوری از طریق مهندسی ژنتیک است. لازمه انتقال ژن نیز بهینه سازی کشت بافت ارقام مطرح در این استان است. با توجه به اینکه ارقام متفاوت واکنش های متفاوتی به هورمون های رشد و غلظت های آن نشان می دهند (Vasil et al., 2010). در این تحقیق امید است بتوانیم کشت چند رقم انگور رایج منطقه را بهینه سازی کرده و روش انتقال ژن به آن را با استفاده از ژن SOS3 بررسی نماییم.
|