|
عنوان
|
فرجام شناسی انسان با توجه به مهابهارتا و ارداویراف نامه
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
ارداویراف نامه، بهشت، دوزخ، مرگ، مهابهارتا
|
|
چکیده
|
«باور به حیات پس از مرگ» یکی از واکنش های نظری انسان به عطش جاودانگی است و برجسته ترین تجلّیگاه آن، ادبیات دینی می باشد. «مهابهاراتا» و «ارداویراف نامه» دو متن کلاسیک دینی هستند که به ترتیب به فرهنگ دینی هندویی و زرتشتی تعلّق دارند. یودیشتیرا و ویراف که اساساً وجود انسانی را در دو سنّت دینی متفاوت نمادپردازی می کنند، در قالب نوعی سفر روحانی، وضعیّت انسان ها را در دنیای دیگر تجربه و توصیف می کنند. جَستار پیش رو با تطبیق این دو متن دینی درمی یابد که در هر دو متن مرگ امری محتوم اما نامطلوب است، هرچند نه به معنای نابودی، بلکه به معنای گذر از یک نشئة وجودی به مرتبۀ وجودی دیگر. در این دو متن دینی، کردار صحیح دوشادوش پندار نیک و گفتار نیک اهمیّت بسزایی در سعادت آدمی دارد و نسیان جوهر الهی و اسارت مادی، ناشی از عدم بصیرت است. با وجود این، برخلاف مهابهارتا که فرجام انسان را براساس هم آموزۀ سمساره (بازتولد) و هم انگارۀ بهشت دوزخ تبیین می کند، ارداویراف نامه فقط از استقرار در بهشت یا دوزخ پس از مفارقت روح از بدن و عبور از پل چینود سخن می گوید.
|
|
پژوهشگران
|
سجاد دهقان زاده (نفر اول)، سیمین یاری (نفر دوم)، نسترن حبیبی خیاوی (نفر سوم)
|