|
چکیده
|
دوره ایلخانی به عنوان سرآغاز دوره گذار از تسنن به تشیع از مقاطع مهم تاریخ ایران به شمار می رود. سقوط دستگاه خلافت عباسی، سرکوب جریان اسماعیلیه به عنوان رقیب امامیه، سیاست تساهل دینی در کنار حمایت ضمنی برخی حکام این سلسله مانند غازان خان و پذیرش تشیع امامی از سوی الجایتو موجبات رشد و گسترش این مذهب، به ویژه در ادوار بعد را فراهم آورد. دراین بین آثار خواجه رشیدالدین فضل الله همدانی به عنوان دیوانسالاری مورخ که خود از نزدیک در جریان بسیاری از امور قرار داشته در بازشناسی وضعیت مذهبی این دوره اهمیت بسیاری دارد. نوع نگاه دولتمردان سنی مذهب همچون رشیدالدین به تشیع، موضع گیری و به ویژه نوع سلوک وی با پیروان این مذهب زوایای تاریک تغییرات فرهنگی ایران در آغاز دوره گذار را تا حدودی روشن می کند. در لابه لای آثار وی به ویژه جامع التواریخ می توان نوع سلوک و نگاه وی به تشیع را بازشناسی نمود. در مقاله حاضر تلاش می شود با روش توصیفی تحلیلی و استفاده از منابع کتابخانه ای دیدگاه رشیدالدین به جریان رو به رشد تشیع امامی را موردبررسی قرار داده پاسخی به سؤال اصلی بابیم که دگرگونی مذهبی عهد ایلخانان و گسترش تشیع و ارتقای جایگاه آن چه بازتابی در آثار خواجه رشیدالدین فضل الله داشته است؟
|