|
چکیده
|
«بینامتنی» که در زبان عربی «تناص» خوانده می شود، رویکردی فرهنگی و اجتماعی است که در تمامی حوزه ها به خصوص ادبیات رسوخ پیدا کرده و ارتباط بینافرهنگی را سبب شده است. شعر شهریارنیز علاوه بر تآثر از ادبیات پیشین فارسی- که آمیخته ای از فرهنگ ایرانی و اسلامی است- گاه وامدار ادبیات غرب و عرب می گردد که از آن جمله می توان به قصیدة «کودک و خزان» و قصیدة «من و شیر» اشاره کرد. قصیدة «من و شیر» تحت تاثیر قصیدة بشر بن عوانه است. قصیدة «بشریه» که در واقع مظهر همپیوندی عشق و حماسه است، حاوی نکات اجتماعی وتربیتی است که درقصیدة «من و شیر» شهریار هم نمود می یابد. این مقاله با تکیه بر قصیدة «بشریه» و «من وشیر»به بررسی بینامتنیت می پردازد و ارتباط آن دو را از نظر محتوا واغراض شعری مورد بحث قرار می دهد.
|