|
چکیده
|
دکتر کریم علیمحمدی وهاب بدری آذغان چکیده
قرآن مجید، برترین و آخرین پیام خداوند وگوهر گرانبهایی است که توسط پیامبر اکرم(ص)برای هدایتمردم فرستاده شده است. حجیت آن به دلیل این که کلام صاحب شریعت است، ذاتی است و هم چنین با توجه به آیات (7 سوره حشر و 44 سوره نحل) بیانگر حجیت سنت معصوم نیز هست. سنت به معنای قول، فعل و تقریر معصوم، تکیه گاهی است که همواره در فهم دین به آن استناد شده است و در ردیف قرآن از آن یاد شده است. براساس نظریه ی برگزیده «اصالت توأمان قرآن و حجیت سنت»، رابطه و پیوند میان این دو منبع معرفت شناسی، رابطه ای دوسویه است. گرچه ظاهر قرآن حجت است، اما تمسک به آن، به فحص از دلیل متصل و منفصل یعنی قرآن و سنت نیازمند است. برای تبیین آموزه های دینی، یکی به کلیات می پردازد و دیگری وارد جزئیات می شود.سنت است که وارد جزئیات شده و معنا و مفهوم آیه را تبیین می کند. نتیجه ی این تعامل آن است که برای شناخت دین، وجود هر دو منبع در کنار هم ضروری است و هر یک بدون حضور دیگری نمی تواند تبیین کننده ی معارف دینی باشد.
|