|
چکیده
|
در بین آیین های هندویی در دوره حماسی سه مکتب بزرگ شیوایی وجود دارد. این سه مکتب عبارت اند از: ویرا شیوا، شیوای کشمیری و شیوا سیدانته.(Flood, p.210-215) آیین شیوا یکی از نظام های کهن هندویی است که در آن شیوا اساس کائنات است.(بهار،ص198) خدایی ویرانگر و فانی کننده که با مجسمه چهار دست در حال رقص نشان داده می شود، رقص شیوا نیز نقش او را در ایجاد و انهدام عالم نشان می دهد.(توفیقی،ص 27، شایگان، جلد1،ص230) یکی از مهم ترین نظام های شیوایی که در این پژوهش مورد بحث ما است، شیوا سیدانته است. شیوا سیدانته به عنوان یک نظام فکری یکتاپرستانه ابتدا در جنوب هند به وجود می آید سپس به شمال هند می رود. مبانی این سنت دینی در قرن سیزدهم میلادی توسط حکیمی معروف به «می کاندا» (Meykanda) نظام می یابد.(شایگان، جلد1، ص230-229) شیوا سیدانته نامی است که شیوا پرستی تامیل به آن نامبردار است.این اصطلاح در اصل به معنی «نتیجۀ متقن یا تکامل نهایی شیواپرستی» است.(راداکریشنان،جلد 1،ص385) در نظام شیوا سیدانته، وداها نقش قابل ملاحظه ای ایفا نمی کنند.(شاتوک،ص77) این شیوه از سلوک معنوی به عنوان یک نظام دینی-فلسفی مبتنی بر مجموعه ادبیاتی به نام «آگمه ها» است. آگمه ها مجموعه ای از ادبیات اولیه شیوایی است که به معنی منبع تعلیم است.این اصطلاح به طور عام به کتاب مقدس اشاره دارد.(R.Namasivayam,p.63) به نظر می رسد که این مکتب را از آن جهت تکامل یافته نام داده اند که اندیشه های بنیادین شیواپرستی را تشکیل می دهد و در اصول اعتقادی و ابعاد نظری و عملی برنامه و الگویی کامل برای دیگر طریقت های شیوایی فراهم می آورد.(Flood, p.210) سه مقوله اصلی در آیین شیوا سیدانته وجود دارد که عبارتند از: پاتی(pati) یعنی خدا ، پاشو(pasu) یعنی روح و پاشه(pasa) به معنای ماده .(R.namasivayam,p37) آثار شیوا سیدانته شامل چهارده رساله است که به زبان تامیل نگاشته شده و در قرن چهاردهم میلادی تدوین یافته اند. این آثار مطالب «آگمه ها» را با شیوه ای نو بیان می کند و در مضامین و مندرجات خود متأثر از مبانی و اصول و اندیشه های «آلوارها» است.(شایگان،جلد 1،ص231) مبانی این آیین شباهتهای بسیاری با مکاتب ویشنویی ودانته به ویژه تفکر معنوی حکیم رامانوجه دارد.
پرسشی که در اینجا قابل طرح است این است که چرا شیوا سیدانته را در سنت هندویی آیین تکامل یافته می گوی
|