|
عنوان
|
مطالعه ی فرآیند فرسایش پلیمرهای زیست تخریب پذیر مانند پلی لاکتیک گلایکولیک اسید (PLGA) توسط مدل های آماری مانند Random Walk به منظور پیش بینی خواص آن در رهایش دارو
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
پیاده روی تصادفی ، رهایش دارو، فرسایش سطحی، فرسایش توده ای، پلیمر زیست تخریب پذیر
|
|
چکیده
|
پلیمرهای زیست تخریب پذیر: پلیمرهای زیست تخریب پذیر اعضای کلیدی خانواده پلیمری با خواص مکانیکی وحرارتی بهبود یافته و عمر مفید قابل قبول می باشد. علاوه براین، آن ها سازگار با محیط زیست بوده و غیرسمی هستند و می توانند به راحتی در بدن متابولیزه شوند. برخلاف همتایان غیرقابل تجزیه، آن ها می توانند به طور طبیعی در طول زمان مورد نظر از بین رفته و تخریب شوند.
پلیمرهای زیست تخریب پذیر دارای کاربردهای بسیار مطلوبی در زمینه مهندسی پزشکی از قبیل استنت های کرونری، داربست های مهندسی بافت و فرمولاسیون رهایش کنترل شده هستند. یکی دیگر از کاربردهای رایج پلیمرهای زیست تخریب پذیر، به عنوان حامل دارو است.
همه این پدیده ها عمدتا به این بستگی دارد که پلیمرها پس از ارائه یک عملکرد مطلوب ناپدید شوند. فرسایش پلیمرهای زیست تخریب پذیر بستگی به عوامل بسیاری از جمله طول زنجیره پلیمری، سرعت تقسیم پیوند، تورم، بلورینگی و نفوذپذیری آب در ماتریس پلیمری دارد. این مجموعه از عوامل باعث می شود مدل سازی آنها مشکل شود. فرسایش: فرسایش به طور گسترده به دو نوع، فرسایش توده ای، فرسایش سطحی، طبقه بندی می شود.
گوپریچ (1996) فرسایش را به عنوان مکانیسمی که می تواند با از دست دادن مواد محلول در آب مشخص شود، توصیف می کند. در فرسایش سطحی، میزان هیدرولیز بسیار سریع تر از میزان نفوذ آب در ماتریس پلیمری است. درمقابل، در فرسایش توده ای، میزان هیدرولیز در مقایسه با انتشار آب در دستگاه آهسته است.
|
|
پژوهشگران
|
مهدیه شیری (دانشجو)، علیرضا راستکار ابراهیم زاده (استاد راهنما)، جابر جهان بین سردرودی (استاد راهنما)، امیرعلی عباسی (استاد مشاور)
|