|
عنوان
|
سنتز، بررسی نظری و محاسباتی خواص و کاربردهای تجزیه ای حلال های اتکتیک عمیق با توانایی ایجاد ترکیبات کمپلکس
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
حلال اتکتیک عمیق، محاسبات کوانتومی، کمپلکس، آنالیز
|
|
چکیده
|
شیمی تجزیه سبز (Green analytical chemistry) در بین شیمیدانان تجزیه ای بسیار مورد توجه قرار گرفته است. شیمی تجزیه سبز نیز مبتنی بر قواعد شیمی سبز بوده و به معنی استفاده از مواد و فرآیندهای دوستدار محیط زیست در شیمی می باشد. در سال 1990 با معرفی میکرواستخراج با فاز جامد بعنوان یک تکنیک عاری از حلال توسط پاولیژین گام بزرگی در راستای توسعه شیمی تجزیه سبز برداشته شد. حلال های مورد استفاده در روش های سبز نقش اساسی داشته و از نظر برخی ویژگی ها مانند فشار بخار پایین، دردسترس بودن، زیست تخریب پذیری، غیر سمی بودن، بازیافت پذیری، اشتعال پذیری کم ، بی اثر بودن از نظر شیمیایی، تهیه راحت و قیمت پایین مورد توجه می باشند. حلال های اتکتیک عمیق ((DES جایگزین مناسبی برای حلال های آلی می باشند زیرا که حلال های آلی معمولا گرانقیمت، غیرقابل تجزیه زیستی بوده و می توانند سمیت بالایی داشته باشند در حالیکه حلال های اتکتیک معمولا ارزان، غیر سمی و قابل تجزیه زیستی می باشند و کاربرد فراوانی نیز پیدا کرده اند. حلال های اتکتیک عمیق معمولا از طریق ایجاد پیوند هیدروژنی بین دو ترکیب دهنده و گیرنده پیوند هیدروژنی تهیه می شوند. نقطه ذوب حلال های اتکتیک عمیق نسبت به اجزای تشکیل دهنده خود پایین وفشار بخار کمتری دارند. آماده سازی نمونه برای آنالیز ترکیبات در نمونه های حقیقی اهمیت زیادی دارد بیشترین زمان آنالیز صرف جمع آوری و تهیه نمونه می شود و منشأ احتمالی عدم دقت و صحت در آنالیز است. آماده سازی نمونه می تواند شامل روش های تمیز کردن برای نمونه های بسیار پیچیده باشد، یا فراهم کردن شرایطی برای اینکه آنالیت ها را به یک غلظت مناسب برساند. در حالت کلی آنالیزهای شیمیایی از مراحل مختلفی از جمله آماده سازی نمونه، جداسازی، شناسایی آنالیت، اندازه گیری (توسط دستگاه های تجزیه ای) و ارزیابی و تحلیل داده ها تشکیل می شوند. در کار هدف توسعه یک روش پیش تغلیظ و اندازه گیری برای فلزات مبتنی یر حلال های اتکتیک عمیق و بررسی امکان استفاده از این روش برای اندازه گیری غیرمستقیم برخی مواد آلی می باشد
|
|
پژوهشگران
|
رضا شکرزاده (دانشجو)، امیرعباس متین (استاد راهنمای اول)، جابر جهان بین سردرودی (استاد راهنمای دوم)
|