مشخصات پژوهش

صفحه نخست /بررسی وضعیت تحصیلی دانشجویان ...
عنوان بررسی وضعیت تحصیلی دانشجویان پزشکی از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
نوع پژوهش مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها هیات علمی، دانشجویان پزشکی، دیدگاه، اخلاق حرفه ای، مهارت
چکیده زمینه و هدف: با توجه به نقش دانشگاه ها در تربیت نیروی انسانی متخصص و مورد نیاز جامعه، بررسی وضعیت نظام آموزشی و آگاهی از نقاط قوت، ضعف و کاستی ها در فرآیند تحصیل دانشجویان و طراحی و اجرای برنامه های مناسب یک امر ضروری اس ت. مطالع هی حاض ر ب ا هد ف مقایسهی وضعیت تحصیلی دانشجویان پزشکی فعلی تبریز با دانشجویان سال های گذشته از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشکده پزش کی دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1392 انجام گرفت. اطلاعات بهوسیله پرسشنام هی دارای روای ی و پایایی جمع آوری ش د. تعداد 140 نفر از اعضای هیات علمی شاغل در دانشکدهی پزشکی واجد شرایط ورود به مطالعه بوده، پرسشنامه را تکمیل کردند. داده ها با استفاد ه برای گروه های مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. t ، از آمار توصیفی و آزمون های تحلیل واریانس یک طرفه یافته ها: حدود 50 درصد از اعضای هیات علمی بیان کردند که میزان علاقه برای حضور در کلاس دروس نظری، مس وولیت پذیری دانشجویان، میزان مهارت های بالینی و رعایت اخلاق حرفه ای و شئونات دانشجویی در دانشجویان فعلی نسبت به سابق بدتر تا بسیار بدتر شده است، اما تمایل دانشجویان به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت های پژوهشی، خوب تر تا بسیار خوب تر شده است. نظر اغلب شرکت کنندگان در مورد سایر متغیرها بر این بود که بین دانشجویان فعلی و دانش آموختگان پزشکی تفاوتی وجود نداش ت. اساتید معتقد بودند که حدود 42 درص د از دانش آموختگان پزشکی مهارت بالینی کافی برای طبابت مستقل را دارند. ضریب همبستگی اسپیرمن بین سابقهی تدریس اعضا ی هیا ت علم ی و .( r=0/ و 529 P<0/ نظر ایشان در مورد مهارت بالینی دانش آموختگان پزشکی برای انجام طبابت مستقل، ارتباط معناداری را نشان داد ( 000 نتیجه گیری: اگرچه اشتیاق به شرکت در آزمون تخصصی و انجام فعالیت های پژوهشی در دانشجویان فعلی بیشتر شده است، ول ی در مجمو ع وضعیت تحصیلی دانشجویان پزشکی از نظر استادان آنان در طی سال های گذشته تغییری نکرده است. هم چنین از دیدگا ه اعضای هیا ت علم ی مهارت بالینی دانش آموختگان پزشکی برای انجام طبابت مستقل چندان مطلوب نبود.
پژوهشگران غلامعلی دهقانی (نفر اول)، موسی پیری (نفر دوم)