مشخصات پژوهش

عنوان	تاثیر هشت هفته تمرینات پیلاتیس و ماساژ درمانی بر مقادیر پلاسمایی socs1 و socs3 در بیماران مبتلا به MS
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	یلاتیس، ماساژ،MS،  socs1، socs3
چکیده	مقدمه: در تحقیق حاضر که از نوع نیمه تجربی می باشد به بررسی تأثیر یک دوره تمرینات پیلاتیس و ماساژ طی 8 هفته به گونه ای که روزهای فرد مختص تمرینات پیلاتیس و روزهای زوج مختص ماساژ می باشد(بدون احتساب روزهای جمعه) که هفته به هفته با توجه به آمادگی بدنی آزمودنیها بر مدت و شدت آن افزوده خواهد شد بر میزان مقادیر پلاسمایی socs1و socs3 پرداخته می شود. جامعه پژوهش را بیماران مبتلا به MS تبریز در سال 1394 تشکیل خواهند داد. پس از جمع آوری اطلاعات مربوط به آزمودنی ها با استفاده از پرسشنامه جمعیت شناختی که شامل سن، قد، سلامت جسمانی، نداشتن سابقه بیماری های خاص ( قلبی ـ عروقی، ریوی و کلیوی) و نداشتن ناهنجاری های اسکلتی و نوع ماده مخدر مصرفی می باشد، تعداد 40 نفر از جامعه پژوهشی از افراد واجد شرایط مطابق پرسشنامه انتخاب و به صورت تصادفی ساده به چهار گروه تمرین (30 نفر) و کنترل(10 نفر) تقسیم خواهند شد و برگه رضایت نامه شرکت در تحقیق در جلسه توجیهی که برای افراد برگزار می شود به امضای آن ها خواهد رسید. از آنجائیکه بیماری MS بر عملکرد سیستم عصبی مرکزی اثر منفی می گذارد و زندگی فرد مبتلا با پیشرفت بیماری دچار نقص و بحران شده و فرد در مراحل پیشرفته توان انجام ساده ترین فعالیت ها را (از جمله فعالیت های روزمره) از دست می دهد لذا تعیین عوامل و فاکتورهایی که باعث تشدید بیماری یا بالعکس تضعیف علایم بیماری می گردند پر اهمیت جلوه می کند. اطلاعات در زمینه تاثیر همزمان تمرینات پیلاتیس و ماساژ بر فاکتورهای دخیل در بیماری MS تا حدودی محدود است. از اینرو این مطالعه در وهله ی اول به بررسی میزان و مقایسه سطوح پلاسمایی socs1و socs3 هر کدام از بیماران قبل و بعد از پروتکل تمرینی خواهد پرداخت، و در ادامه اثر یک دوره فعالیت ورزشی پیلاتیس و ماساژ بر سطوح عوامل مذکور بررسی می شود. که اگر نتایج حاصل مطابق با پیش فرض محقق باعث بهبود بیماری و تضعیف فاکتورهای مرتبط با بیماری شود می توان از ورزش و تمرینات پیلاتیس و ماساژ به عنوان یک فاکتور کلیدی در بازتوانی و بویژه در یهبود وضعیت آمادگی بدنی و ارتقاء سطح سلامتی بیماران مبتلا به MS بهرمند شد و در مراکز درمانی و بازتوانی به عنوان یک عامل کمک درمانی استفاده کرد.
پژوهشگران	فرشاد فیضی (دانشجو)، بهلول قربانیان (استاد راهنما)، کاوه مهرور (استاد مشاور)