|
چکیده
|
سیر به سمت کمال مستلزم گذر از موانع و حذف و نفی حجاب خودی و رسیدن به بینقشی و تسلیم است. راه سلوک با مطیع ساختن نفس امّاره و توجه نمودن به راهنماییهای نفس لوّامه آغاز می گردد. هر کدام از دو نفس امّاره و لوّامه شامل من های کمالطلب و امیالگرا(ضدکمال) است. در مرحلة دوم آدمی از هر دو نفس امّاره و لوّامه نیز خود را می رهاند زیرا تا در کشاکش این دو نفس کژ می شود و مژ می شود به مقام «اطمینان» نخواهد رسید. رهایی نفس آدمی از کشمکشهای امّاره و لوّامه، خوف و رجا، دوزخ و بهشت، نور و ظلمت، مُلک و ملکوت، رحمان و شیطان، به تعبیر دیگر همان «دوعالم» یا «قوسین نزول و صعود» موسوم به مقام «مُخلَصین»، مقام «نفس مطمئنّه» یا «نقطة خاموشی و توحید» است. این حرکتِ معرفتی به سمت وحدت و خلاصی و صالحیت جز در صراط مستقیم ممکن نیست. صراط مستقیم «راه وسط» میان دو عالم است و مقیم صراط مستقیم همواره در حال امن، اطمینان و خاموشی است. آدمی تنها از راه خاموشی و تسلیم و نیز خلاصی از طرفین صراط مستقیم است که می تواند مقیم صلات(اتصال) گردد و از این طریق است که به ذکر(درک حضور) و جنّت امن و قرار الهی که مقام رندی و شاهدی و صالحی است می پیوندد.
|