|
عنوان
|
سیمای حضرت فاطمه (س) در شعر دوره عباسی با تکیه بر آثار سه شاعر شیعی؛ سیدحمیری، منصور نمری و دعبل خزاعی
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله ارائه شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
شعرعربی، حضرت فاطمه(ع)، سیدحمیری، منصور نمری، دعبل خزاعی.
|
|
چکیده
|
شعر عربی هر چند توانست اندک از دین خود را نسبت به پیامبر اعظم و ائمه (ع) ادا کند ولی با همه بالندگیش در ادوار درخشان خود هنوز مدیون ام ابیها (ع) است. شعر اعتقادی بیشتر در دو قالب مدح و مرثیه معنا مییابد. بیشتر مدایح، مربوط به پیامبر اکرم (ص) و امام علی(ع) و بیشتر مراثی، مربوط به امام حسین(ع) و حادثه دلخراش کربلاست. به نظرمی رسد که حضرت زهرا (س) به عنوان تنها یادگار پیامبر (ص)، اُمّالائمه و حلقه اتصال میان نبوت و امامت و نیز به عنوان یکی از بارزترین مصادیق عصمت که لازم است زندگی ایشان اسوه و سرمشق مسلمانان گردد، باید جایگاه ویژه در شعر اعتقادی عربی بخصوص شعر شیعه، داشته باشد. سیداسماعیل حمیری، منصور نمری و دعبل خزاعی سه شاعر سرشناس دوره عباسی هستند که بعضی از ایشان با لباس تقیه و با وجود جور و ستم حاکمان زمانه، بهترین مدایح و مراثی را برای ائمه شیعه (ع) و حضرت فاطمه(س) سروده اند. این مقاله برآن است با روش توصیفی و تحلیلی اشعار این سه شاعر را که با وجود محیط بسته سیاسی، حقایقی از زندگی ام الائمه را در شعر عربی بازتاب داده اند به تحلیل مورد بررسی قرار دهد. آنچه دراین میان قابل توجه است نیت صادق و خالص شعرای مورد بحث در مدایح و مراثی حضرت فاطمه (ع) می باشد که بدون چشم داشت و دریافت صله و پاداش با به خطرانداختن جان خویش اقدام به ذکر مناقب حضرتش نموده اند.
|
|
پژوهشگران
|
عبدالاحد غیبی (نفر اول)، موسی نژاد خلیلی (نفر دوم)
|