|
عنوان
|
قیمت گذاری اوراق حوادث فاجعه آمیز بر مبنای شاخص با استفاده از رویکردهای عددی
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
اوراق فاجعه آمیز، بسط فوریه کسینوسی، نرخ بهره لایبور، الگوریتم فوریه سریع، مدل رژیم سوئیچینگ، رویکردهای عددی.
|
|
چکیده
|
زمین لرزه ها، طوفان ها، گردبادها و رگبارهای تگرگ چهار نوع از پرهزینه ترین خطرهای فاجعه آمیز بیمه شده در ایالت متحده هستند. که از این میان، زمین لرزه ها و طوفان ها بزرگترین ریسک های فاجعه آمیز هستند که به طور متوسط مطالبات سالانه ی آن ها از سال 1989 تا 2001، حدود 9/7 میلیارد دلار بوده است. با تمرکز بر روی طوفان ها در می یابیم که طوفان های کاترینا، ویلما، ریتا، اوفیلا و دنیس، حدود 52/7 میلیارد دلار خسارت بیمه شده در سال 2005 بوجود آورده اند. در واقع، 93 درصد از همه ی خسارات خطرات فاجعه آمیز این سال را شامل می شوند. علاوه بر این در سال 2004، طوفان های چارلی، ایوان، فرانسیس و ژان، 23 میلیارد دلار خسارت بیمه شده به وجود آورده اند. در مقابل، طوفان اندرو در سال 1992، به تنهایی باعث خسارت بیمه شده ای حدود 15/5 میلیارد دلار شده است. با توجه به سرمایه های کلان مورد نیاز برای تأمین این خسارت ها، شرکت های بیمه اغلب به بیمه اتکایی نیاز پیدا می کنند. متأسفانه، سرمایه ی صنعت بیمه اتکایی نیز به نسبت بزرگی این خسارت ها محدود است. در طول سال هایی که ضررهای فاجعه آمیز بیش از حد باشد، نوسانات زیادی در قیمت و در دسترس بودن بیمه اتکایی ایجاد می کند.
در مقابل، اخیراً شرکت های بیمه اتکایی با انتشار اوراق بهادار ریسکی در قالب اوراق حوادث فاجعه آمیز، برای تأمین وثیقه ی لازم برای بیمه اتکایی، بازارهای سرمایه را به کار می گیرند. اگر یک فاجعه مشخص قبل از زمان سررسید اوراق اتفاق نیافتد (یا اگر مجموع خسارات کمتر از سطح آغازگر باشند)، سرمایه گذاران مقدار کامل ارزش اسمی را به همراه پرداخت های کوپن بالا دریافت می کنند. اگر فاجعه مشخص قبل از زمان سررسید اتفاق بیافتد (یا اگر مجموع خسارات از سطح آغازگر تجاوز کند)، سرمایه گذاران یا بخشی از ارزش اسمی را دریافت می کند و یا هیچ کوپنی به آن ها تعلق نمی گیرد. خوشبختانه، بازارهای سرمایه نسبت به مقیاس خسارات دارایی بسیار بزرگ هستند و به راحتی می توانند این ریسک را جذب کنند.
کاپلان و لفبور در سال 2003 یک ساختار کلی در ارتباط با اوراق حوادث فاجعه آمیز ارائه دادند. این ساختار به این صورت است که ابتدا شرکت های بیمه یا بیمه اتکایی، نهاد واسطی تحت عنوان SPV را تأسیس می کنند و با پرداخت حق طرف قرارداد ریسک ناشی از بلایای طبیعی را به بازار انتقال می دهند.
شرکت SPV با
|
|
پژوهشگران
|
سحر یعقوبی هرزندی (دانشجو)، علی فروش باستانی (استاد راهنما)، مجتبی رنجبر (استاد راهنما)، فرزان خامسیان (استاد مشاور)
|