|
چکیده
|
SLE طیف وسیعی از تظاهرات، اعم از علائم بالینی خفیف تا درگیری شدید ارگان های حیاتی را شامل می شود. ناهمگنی بالینی و سرولوژیکی از ویژگی های مهم SLE است که یک چالش مهم در تشخیص آن به شمار می رود. مطالعه ی نشانگرهای زیستی SLE برای تشخیص زودهنگام، نظارت بر روند بیماری، ارزیابی احتمال و میزان آسیب اندام ها و کشف اهداف درمانی جدید، حیاتی است. چندین بیومارکر مولکولی، از جملهANA، آنتی بادی های ضد,dsDNA سطوح کمپلمان، CRP ,ESR ،IFN-αو فاکتورBAFF برای تشخیص و پایش SLE استفاده می شوند، اما دارای محدودیت هایی از جمله اختصاصیت، نوسانات در طول زمان، ناتوانی در پیش بینی شدت بیماری، هزینه، آزمایش تهاجمی و مثبت و منفی کاذب، محققان را به جست وجوی نشانگرهای زیستی جدید برای بیماری سوق داده است.
پاتوژنز و علائمSLE ممکن است شامل برهمکنش عوامل متعددی باشد که منجر به تشخیص اشتباه مکرر این اختلال شود. بنابراین، شناسایی نشانگرهای زیستی جدید و ویژه ی,SLE برای پیش بینی مرحله ی اولیه ی بیماری و تشخیص دقیق، مدیریت بهتر علائم و بهبود ارزیابی اثربخشی دارو در آزمایش های بالینی ضروری است.
|