|
چکیده
|
همواره تلفیق، یکی از مفاهیم مهم در حوزه برنامه درسی بوده و هست. ﺗﻠﻔﯿﻖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮐﻮﺷﺶ ﺑﺮای اﯾﺠﺎد ارﺗﺒﺎط، اﺗﺼﺎل و ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﯾﮑﭙﺎرﭼﮕﯽ در ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﯾﺎدﮔﯿﺮی داﻧﺶآﻣﻮزان اﺳﺖ. از آن جایی که انسان یک کل محسوب می شود، لذا به نظر می رسد نمی تواند به طور مؤثر به یادگیری مفاهیم و موضوعاتی بپردازد که پراکنده و بی ارتباط به هم هستند. بنابراین تلفیق به دنبال ایجاد ارتباط بین موضوعات درسی مختلف و دور کردن آنها از انزوا و تلاش برای نزدیک کردن مفهومی این حوزه ها به هم می باشد تا از این طریق انسان بتواند آنها را به گونه ای مؤثر و پایدار بیاموزد. از زاوﯾﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﯽﺗﻮان روﯾﮑﺮد ﺗﻠﻔﯿﻘﯽ در حوزه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ درﺳﯽ را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻦ از رویکردهای سنتی دانست که با مفروض انگاشتن جدایی بین جعبه های دانش(موضوعات درسی) در تلاش اند که برنامه درسی بر اساس همین تفکر، طرح ریزی و اجرا شود.
می توان ادعا کرد که مبحث تلفیق از اوایل قرن بیستم یعنی از سال 1920 به بعد همواره مورد توجه متخصصان تعلیم و تربیت بوده است و همواره به نوعی در برنامه های آنان نمود پیدا کرده است به گونه ای که این موضوع به یکی از مفاهیم اساسی مطرح در حوزه برنامه درسی تبدیل شد و مقالات و کتب زیادی در سراسر دنیا در این خصوص نگاشته شد و حتی برخی از نظام های آموزشی با چرخشی معنادار از رویکردهای گذشته فاصله گرفته و به این رویکرد روی آوردند.
اما به ناگهان در دهه 1990 وضعیت به طور کامل تغییر پیدا کرد و انتقادات شدیدی متوجه تلفیق در برنامه درسی شد. منتقدان بر این باور بودند که دانش آموزان نتوانسته اند به سطوح قابل قبول و مطلوب برسند و احتمال دارد که از رقابت با دانش آموزان سایر کشورها باز بمانند. لذا بر این اساس ادعا نمودند رویکرد تلفیقی مرده و باید جای خود را به قلمرویی که در تناسب با مبحث پاسخ گویی و استاندارد- محوری است، بدهد. در نتیجه تغییر جهت محسوسی از سمت برقراری ارتباط و انسجام در برنامه درسی به سوی پاسخ گویی و استاندارد- محوری ایجاد شد.
خانم سوزان دریک با درک این شرایط، تحقیقات خود را پیرامون این موضوع که چگونه می توان در برنامه های درسی هم به مبحث تلفیق و ارتباط بین عناصر برنامه درسی و موضوعات آن پرداخت و هم از سوی دیگر، در پاسخ به نگرانی های منتقدان، متوجه امر پاسخ گویی و استاندارد- محوری بود، ادامه داد. در نهایت حاصل تلاش ها و مطالعات ایشان
|