مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی اثرات کنه کش های اسپیرودیکلوفن و آبامکتین روی مراحل مختلف زیستی کنه تارتن دونقطه ای Tetranychus urticae Koch
نوع پژوهش	پایان نامه
کلیدواژه‌ها	کنه تارتن دولکه ای، کنه کش، آبامکتین، اسپیرودیکلوفن، زیست سنجی
چکیده	کنه ی تارتن دولکه ای آفتی چندخوار است و از لحاظ اقتصادی از مهم ترین و رایج ترین آفات گلخانه ای و زراعی محسوب می شود. کنترل این آفت در ایران منحصر به استفاده از کنه کش ها می باشد. استفاده بی رویه از کنه کش ها با غلظت های بالا و ایجاد مقاومت در کنه ها باعث از بین رفتن اثر کنترلی بسیاری از آفت کش ها روی کنه ی تارتن دولکه ای شده و مشکلات بسیاری را پدید می آورد. از این رو، در این تحقیق با بررسی اثرات کشنده و زیر کشنده ی دو آفت کش اسپیرودیکلوفن و آبامکتین، سعی در ارایه برنامه ای برای کنترل بهتر این کنه شده است. برای کنترل شیمیایی یک آفت ارزیابی اثرات کلی یک آفت کش لازم است. بنابراین علاوه بر اندازه گیری میزان مرگ و میر، اثرات زیر کشنده در بازماندگان نیز ارزیابی می شود. زیست سنجی دو کنه کش اسپیرودیکلوفن و آبامکتین روی ماده های بالغ کنه ی تارتن دو لکه ای نشان داد که از لحاظ کشندگی اختلاف معنی داری با هم دارند به طوری که آبامکتین بر اساس ماده ی فرموله شده، 143 برابر نسبت به اسپیرودیکلوفن روی ماده های بالغ سمیت بیشتری دارد. این تحقیق نشان داد اسپیرودیکلوفن تاثیر بسیار کمی روی ماده های بالغ داشته و مقدار LC50 آن بسیار بیشتر از غلظت توصیه شده ی مزرعه ای آن می باشد. در آزمایش غلظت های مختلف دو کنه کش فوق روی تخم ریزی و تخم کشی ماده های بالغ، نشان داد که در سطح احتمال یک درصد، اختلاف معنی داری در میزان تخم کشی و تخم ریزی ماده های بالغ تیمار شده با اسپیرودیکلوفن، آبامکتین و شاهد وجود داشت به طوری که غلظت های مختلف اسپیرودیکلوفن تاثیر بسیاری بر میزان تخم ریزی و تخم کشی کنه ی تارتن دولکه ای داشته و حتی در غلظت های بسیار پایین اثر قابل توجهی نشان داد. اثرات زیرکشندگی LC25اسپیرودیکلوفن و آبامکتین بر روی باروری، زادآوری و طول عمر ماده های بالغ نشان داد که این دو آفت کش باروری و زادآوری و همچنین طول عمر ماده های بالغ را در مقایسه با شاهد به طور معنی داری کاهش دادند. بررسی میزان پایداری اسپیرودیکلوفن و آبامکتین نشان داد این دو کنه کش از لحاظ پایداری اختلاف معنی داری باهم نداشته و در طی هفت روز میزان کشندگی آن ها کاهش معنی داری نشان نداد.
پژوهشگران	حسین مجیدی (دانشجو)، علی مهرور (استاد راهنما)، موسی صابر (استاد راهنما)، داود شیردل (استاد مشاور)