|
چکیده
|
زمینه و هدف: این پژوهش به بررسی مضامین شیعی که پدیده ای دیرپا در حوزه ادبیات و شعر است، می پردازد و برای اینکه نتایج و بررسی ها جامعتر و کاملتر باشد، تمرکز خود را برروی شعر یکی از شاعران برجسته عصر مغولی؛ صفی الدین حلی جمع کرده است و برای تبیین بهتر این موضوع، به ریشه یابی این عقائد در میان مباحث دینی پرداخته است.
در این جستار از روش تحلیلی- توصیفی استفاده شده است؛ به این طریق که ابتدا اشعار مربوطه را مشخص کرده ایم و بعد از آن به تحلیل اشعار بر اساس داده های مطرح شده از این بُعد پرداخته ایم.
یافته ها: در این پژوهش نشان داده خواهد شد که صفی الدین به مانند شاعری ولایی و مبارز، اصول اساسی تشیع را در دیوانش مطرح کرده و با استناد به آنها افکار ملتزم و دینی خویش را به مخاطبش منتقل می کند؛ عقائدی مانند: شفاعت اهل بیت(ع)، محبت اهل بیت(ع)، حضرت علی(ع)، جامع تمام صفات والا، آیه 33 سوره احزاب در مورد اهل بیت(ع)، مهر امام علی(ع) معیار حلال زادگی، انتخاب علی(ع) نشانه حقانیت، معجزه رد الشمس، واقعه غدیر.
|