مشخصات پژوهش

عنوان	تاثیر 12 هفته تمرین مداوم با شدت متوسط و تمرین اینتروال با شدت بالا بر تغییر پذیری زمان محور ضربان قلب در جوانان کم تحرک سیگاری
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	HIIT MICT تغییر پذیری ضربان قلب سیستم اتونوم قلبی حداکثر اکسیژن مصرفی مردان جوان کم تحرک سیگاری
چکیده	اهداف: بیماری قلبی در افراد سیگاری و کم تحرک زیاد است. تغییر پذیری ضربان قلب (HRV) به عنوان شاخص عملکرد سیستم عصبی خودمختار، شناخته می شود. هدف این پژوهش مقایسه تأثیر 12 هفته تمرین تداومی با شدت متوسط و تمرین تناوبی شدید بر شاخص های زمان محور HRV در مردان جوان کم تحرک سیگاری بود. روش مطالعه: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون–پس آزمون روی 30 دانشجوی مرد سیگاری کم تحرک (با فعالیت بدنی کمتر از 90 دقیقه در هفته طبق پرسش نامه IPAQ) و مصرف حداقل 5 نخ سیگار در روز انجام شد. آزمودنی ها در سه گروه تمرین با شدت متوسط و تداومی (MICT)، گروه تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) و گروه کنترل تقسیم شدند. تمرینات در 12 هفته 36 جلسه اجرا شد. گروه MICT دویدن روی تردمیل را با شدت40–65٪ HRmax برای 30–40 دقیقه داشتند. گروه HIIT تمرینات تناوبی شامل چرخه های یک دقیقه ای دویدن روی تردمیل با شدت 85–95٪ HRmax و فواصل استراحت فعال یک دقیقه ای با شدت 55–60٪ HRmax انجام دادند. حجم تمرین در دو گروه از نظر مدت زمان کل فعالیت و بار تمرینی قلبی معادل سازی و از پولار برای کنترل شدت ها استفاده شد. HRV پیش و پس از دوره تمرینی در حالت استراحت با استفاده از هولتر، 90 دقیقه اندازه گیری شد. تحلیل آماری با استفاده از آزمون ANOVA در سطح معنا داری 05/0>p انجام شد. یافته ها: هر دو نوع تمرین HIIT و MICT باعث افزایش معنادار شاخص های زمان محور HRV از جمله SDNN، RMSSD،SDANN و توان کل TP نسبت به گروه کنترل شدند ( p<0.05) افزایش مقادیر RMSSD، SDNN و SDANN در گروه HIIT نسبت به MICT معنادارتر بود ( p<0.05) اما در شاخصTP، تفاوت بین گروه ها معنادار نبود. نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین موجب افزایش HRV در جوانان کم تحرک سیگاری شدند. با توجه به مزیت نسبی تمرینات HIIT در برخی شاخص های زمان محور، این نوع تمرین می تواند به عنوان روشی مؤثرتر برای بهبود عملکرد قلبی–عصبی در این گروه جمعیتی مطرح شود.
پژوهشگران	آرمین بهمنش (نفر اول)، بهلول قربانیان (نفر دوم)