|
عنوان
|
منزلت علم و دانش در اشعار حافظ ابراهیم و ملک الشعرا بهار
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله ارائه شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
علم، حافظ ابراهیم، ملک الشعرا بهار ، ایران، مصر
|
|
چکیده
|
ادب فارسی و عربی در دوره ی معاصر از دو جنبه دارای اهمیت ویژه ای هستند؛ یکی بازگشت به شیوه ی شاعران بزرگ کهن و دیگری دگرگونی در موضوعات شعری به دلیل تحولات سیاسی و اجتماعی که به تدریج در ایران و جهان عرب پدیدار گشت. در این دوره به شکلی کم نظیر موضوعات سیاسی و اجتماعی به عرصه ی شعر راه یافت و مفاهیم اجتماعی نظیر عدالت، آزادی، بیداری، تجددخواهی و پیشرفت به درون دیوان شاعران کشیده شد. حافظ ابراهیم و ملک الشعرای بهار از جمله این شاعران می باشند که موضوعات اجتماعی و سیاسی، بخش درخور توجهی از آثار ایشان را به خود اختصاص داده است. نام و آوازه ی حافظ ابراهیم و ملک الشعرا دو شاعر ملی گرای مصر و ایران در صحنه ی ادبیات معاصر این دو سرزمین کهن می درخشد. آن دو، در پرورش روحیه ی ناسیونالیسم میان مردم خود نقش به سزایی را ایفا کردند. امتیاز بزرگ این دو شاعر در آن است که با وجود انتساب به مکتب شعر قدیم توانسته اند شعر خود را با خواسته های ملت خویش هماهنگ سازند. یکی از موضوعات اجتماعی و فرهنگی مهم که در دوران این دو شاعر مورد توجه ادبا و اندیشمندان بود علم و دانش است که هر دو ادیب، هنرمندانه سعی بر آن نهادند با ابزار اثرگذار شعر، سران حاکم و افکار عمومی را به این موضوع بسیار مهم سوق دهند و عالمانه چون طبیبی دلسوز علتهای بیماری فرهنگی و عقب ماندگی مردم خویش را تبیین نمایند و به دنبال نوشدارویی جهت درمان آن باشند. مقاله حاضر بر آن است تا دیدگاه های حافظ ابراهیم و ملک الشعرای بهار را درباره ی جایگاه علم در مصر و ایران و تأثیر آن را در روند رشد این دو کشور مورد کنکاش قرار دهد تا از رهگذر آن گرایش های فکری مشترک این دو شاعر که ناشی از اوضاع و احوال مشابه اجتماعی و سیاسی حاکم بر دو کشور ایران و مصر بود، تحلیل ارزیابی کند.
|
|
پژوهشگران
|
عبدالاحد غیبی (نفر اول)، حسن اسماعیل زاده باوانی (نفر دوم)، سحر یزدانخواه (نفر سوم)
|