|
چکیده
|
زمینه و هدف: مولتیپل اسکلروزیس یک وضعیت عصبی مزمن است که مشخصهی اصلی آن تخریب غلاف میلین در سیستم اعصاب مرکزی است.
مطالعه حاضر باهدف بررسی نقش تعاملی رویدادهای استرسزای زندگی، حساسیت به تقویت و صفات شخصیت در پیشبینی شدت علائم بیماری
انجام گرفت. )MS( مولتیپل اسکلروزیس
مواد و روشها: طرح پژوهش حاضر از نوع همبستگی و جامعه آماری متشکل از کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس شهرستان شیراز در نیمه اول
سال 94 بود که 162 بیمار به شیوه نمونهگیری هدفمند در این پژوهش شرکت داشتهاند. پرسشنامههای پنج عاملی شخصیت، پنج عاملی جکسون،
بهعنوان ابزار مورد استفاده قرار گرفت. بهمنظور تحلیل دادهها از روش )EDSS( مقیاس رویدادهای استرسزای زندگی و مقیاس حالت ناتوانی گسترده
آماری توصیفی و استنباطی استفاده شد. دادهها در تحلیلهای آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی موردبررسی قرار گرفت.
و شاخص روانرنجورخویی )β = 0/26, p>0/ سیستم بازداری رفتاری ) 05 ،)β = 0/41, p>0/ نتایج: یافتهها نشان داد رویدادهای استرسزای زندگی ) 001
بهطور معناداری توانست واریانس نمرههای شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس را پیشبینی کند. )β = 0/92, p>0/05(
نتیجهگیری: رویدادهای استرسزای زندگی، سیستم بازداری رفتاری و روانرنجوریخویی با شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس رابطه معناداری
نشان داد؛ بنابراین به نظر میرسد تعامل صفات شخصیت و شرایط محیطی ازجمله نشانگرهای تأثیرگذار در شدت علائم بیماری مولتیپل اسکلروزیس
باشد و این امر تلویحاً اشاره دارد به اینکه ویژگیهای شخصیتی افراد در روند این بیماری نقش بسزایی ایفا میکنند.
|