مشخصات پژوهش

عنوان	بررسی عناصر زبان‎شناسی زیست محیطی در متون عرفانی با تکیه بر آثار بهاءولد، مولوی و بقلی شیرازی
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	عرفان، زبان‎شناسی، محیط زیست، بهاء ولد، بقلی شیرازی، مولوی
چکیده	زبان‎شناسی زیست محیطی یکی از شاخه های جدید زبان‎شناسی است که به بررسی نقش زبان در تخریب های محیط زیست می پردازد؛ زیرا بنا بر پذیرشِ اصل ارتباط بین زبان و تفکر در زبانشناسی، طرز تفکر ما بر نحوۀ برخورد و رفتار ما با طبیعت تأثیرگذار است. زبانشناسان با بررسی و تجزیه و تحلیل متون، در جست‎و‎جوی الگوهایی ذهنی هستند که ارتباط انسان با طبیعت را اصلاح و بازسازی نماید. نگارندگان، با این پیش‎فرض که عارفان به سبب ارتباط تنگاتنگ با جهان هستی، برای بیان اندیشه های انتزاعی خود، بیشترین بهره را از عناصر طبیعت گرفته اند، بر این باورند که زبان عرفان قادر است الگوهایی ارائه دهد که با ترویج آن زیر ساخت های فکری و فرهنگی مردم نسبت به محیط زیست در جهت مثبت دگرگون شود. نتیجۀ بررسی ها بیان گر آن است که در دنیای کنونی که محیط زیست هر لحظه بیشتر تخریب می‎شود، ترویجِ چنین الگوهایی در به‎کرد زیر ساخت های فکری و اندیشگی جامعه نسبت به طبیعت مؤثّر است.
پژوهشگران	رحمان مشتاق مهر (نفر اول)، آمینه فیضی (نفر دوم)