|
چکیده
|
یکی از رایج ترین مشکلات روانپزشکی در دوران کودکی و نوجوانی اختلالات اضطرابی (Anxiety Disorders) است (Garci-Lopez, Seaz-Cestillo & Fuentes-Rodriguez, 2017). هرکسی دچار اضطراب می شود و آن نگرانی فراگیر و ناخوشایند و مبهم است که اغلب علائم دستگاه خودکار نظیر سر درد، تعریق، تپش قلب، احساس تنگی در قفسه سینه و ناراحتی مختصر معده نیز با آن همراه است. فرد مضطرب ممکن است احساس بی قراری نیز بکند که نشانه اش این است نمی تواند به مدت طولانی یک جا بایستد یا بنشیند. مجموعه علائمی که در حین اضطراب وجود دارد اغلب در هر فرد به گونه ای متفاوت از دیگران است (Spielberger, Gonzalez-Reigosa, Martinez-Urrtia & Nataliclo, 2017). اضطراب با احساس ذهنی از ترس و دلهره و یا یک پیشامد ناگوارکه همراه با انواع علایم جسمی مختلف با میانجی گری سیستم عصبی خودکار مشخص می شود، بلکه ممکن است با یک اختلال طبی مثل آسم و یا اختلال روانپزشکی مثل بیش فعالی و کمبود توجه نیز همراه باشد (Rockhill et al.., 2010). میزان شیوع اختلالات اضطرابی مختلف بر طبق مطالعات متفاوت است. در مطالعه انجام شده در ایالت متحده آمریکا در کودکان 3 الی 13 سال، شیوع اضطراب 7/7 درصد بوده است. با این حال، توافق کلی در میان محققان بدین صورت است که اختلالات اضطرابی یکی از شایع ترین مقوله های آسیب شناسی روانی کودک و نوجوان است (Muris et al.., 2017).
کودکانی که اختلالات اضطرابی دارند اغلب با سایر خوشه های علائم همراه، وجود دارند، که تحریک پذیری از جمله موارد بسیار شایع همراه با اضطراب است. علیرغم شواهد قانع کننده بالینی و پاتوفیزیولوژیکی که باعث اضطراب و تحریک پذیری می شود (Stoddard, 2017). از نظر بالینی و اختلالات همراه کودکان با اضطراب و تحریک پذیری، اطلاعات کمی وجود دارد (Shimshoni et al.., 2019).
استودارد و همکاران (Stoddard et al, 2014) دریافتند که در 42 کودک مبتلا به تحریک پذیری، اختلالات اضطرابی به طور قابل توجهی بالاتر بود. در یک مطالعه جمعیت شناختی طولی بزرگ، (Stringaris et al.; 2009) دریافتند که تحریک پذیری در نوجوانان به طور معناداری اختلال اضطراب فراگیر در آنها را بعد از 20 سال به طور معناداری پیش بینی می کند. بسیاری از مطالعات طولی نیز به ارتباط تحریک پذیری با اختلالات اضطرابی اشاره دارند (Orri et al.., 2018 ;Stoddard et al.., 20
|