|
عنوان
|
تحلیل ارتباط کمال طلبی و اضطراب در آثار و اندیشه عطار
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
عطار، پرفکشینیسم، داستان های عرفانی، اضطراب، کمال طلبی
|
|
چکیده
|
کمال طلبی به معنای تعیین استانداردها و معیارهای بسیار بالا و مطلق اندیشانه در ساحت های مختلف زندگی و فعالیت های انسانی است که برای نائل شدن به هدفی مشخص، در مسیری از پیش تعیین شده تعریف می شود. حرکت در مسیر سلوک عرفانی، مستلزم رعایت ضوابط و اصول مشخصی است تا کیفیت لازم برای رسیدن به فنا و حقیقت مطلق فراهم شود. عطار استانداردها و انتظارات بسیار بالا و دشواری برای سالک مشخص می کند و این حالت، تا ساحت زندگی فردی و اجتماعی سالک نیز گسترش می یابد. اضطراب و کمال طلبی ارتباط دوسویه و متقابل دارند و ریشه آن را می توان در اضطراب وجودی شاعر در برخورد با مسیر کیفی و انتزاعی سلوک دنبال کرد. اضطراب حاصل از هبوط، مطلق بودن ذاتی و همه جانبه خداوند، ناکامی آدمی در حفظ جایگاهش در بهشت و اضطراب وابستگی به پست ترین نقطه ممکن، به صورت تلاش برای جبران حداکثری و اعاده حیثیت انسان در ساحت اندیشه عطار منعکس می شود. مهم ترین نتیجه کمال طلبی عطار، نگه مقوله ای یا «همه یا هیچ» است که قرار گرفتن در میانه مسیر سلوک را نمی پذیرد و صرفاً رسیدن به نهایت سلوک را قبول دارد. وسواس مذهبی و تأکید بر اعمال عبادی که فراتر از احکام دینی است، از دیگر نتایج کمال طلبی است. عطار با روایت داستان کمال طلبی بزرگان عرفان و تصوف، دیدگاه اصلی خود را در کیفیت سلوک و چگونگی حرکت سالک، بازآفرینی می کند.
|
|
پژوهشگران
|
حامد رحمانی کرویق (نفر اول)، محمد پاشائی مهترلو (نفر دوم)، ویدا دستمالچی (نفر سوم)
|