|
عنوان
|
اثربخشی پروتکل یکپارچه و تحریک الکتریکی فراجمجه ای بر نگرانی، نشخوار ذهنی، کارکردهای اجرایی و فعالیت قشری بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر
|
|
نوع پژوهش
|
پایان نامه
|
|
کلیدواژه‌ها
|
پروتکل یکپارچه، تحریک الکتریکی فراجمجمه ای، نگرانی، نشخوار ذهنی، کارکردهای اجرایی، فعالیت قشری، اختلال اضطراب فراگیر
|
|
چکیده
|
در بین اختلالات اضطرابی، اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، یک اختلال روانی مزمن و بسیار شایع(سانگ و همکاران ، 2022) با شیوع تخمینی در طول عمر 3.7 درصد در سراسر جهان است(لئونارد و آبراموویچ، 2019). شیوع سالانه این اختلال در ایالات متحده آمریکا در بزرگ سالان 2.9 درصد و در سایر کشور ها بین 0.4 درصد و 3.6 درصد گزارش شده است(APA، 2013) و در محیط های بالینی، گزارش شده است که 55 تا 60 درصد از افرادی که مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده اند، زن بوده اند و همچنین در ایران نیز میزان شیوع این اختلال 10 درصد است(قادری و همکاران، 2020) که این نسبت برای زن ها 6.8 درصد و برای مردان 3.2 درصد است(پیمان پاک و همکاران، 2023).
اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، با علائم روان شناختی (اضطراب بیش از حد، نگرانی کنترل نشده، احساس سرگیجه، تمرکز ضعیف، بی قراری، تحریک پذیری، اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی) و علائم فیزیکی (خستگی، تنش عضلانی، مشکل در خواب) است(APA، 2013). این اختلال بار فردی و اجتماعی-اقتصادی قابل توجهی را به همراه دارد. اختلال عملکرد شناختی نیز معمولاً در علائم ثابت GAD رخ می دهد که منجر به اختلال در عملکرد اجتماعی، فردی و آموزشی می شود. بیمارانی که از علائم GAD رنج می برند در مقایسه با بیماران بدون GAD، 64 درصد هزینه های بهداشتی بالاتری دارند و شرایط همراه با GAD اثرات پیچیده و پرهزینه ای روی بیش از نیمی از وضعیت های روانی و پزشکی دارد(نامنی و همکاران ، 2024). بیماران مبتلا به GAD عمدتاً با مشکل در تنظیم خلق و خو و نگرانی های غیر واقعی، بیش از حد و غیرقابل کنترل در مورد امور روزمره (بدون دلیل و حداقل برای 6 ماه)، تنش، اختلالات خواب و غیره مراجعه می کنند(دی مارتینی و همکاران ، 2019).
پیش آگهی اختلال اضطراب فراگیر (GAD) ضعیف است و تنها 58 درصد موارد طی 2 سال بهبودی را تجربه می کنند(پنینکس ، 2011) و با کمترین میزان پاسخ درمانی در بین تمام اختلالات اضطرابی همراه است(کاستا و همکاران ، 2023). اگرچه درمان شناختی رفتاری (CBT) یک روان درمانی مبتنی بر شواهد خط اول مؤثر برای GAD است، اما بسیاری از بیماران به دلیل هزینه، انگ، یا دلایل لجستیکی CBT را دریافت نمی کنند. به طور مشابه، دارودرمانی ممکن است در دسترس، قابل تحمل یا کاملاً مؤثر نباشد(سایمن و همکاران ، 2021) و تقریباً 40 درصد از بیماران مبتلا
|
|
پژوهشگران
|
مجتبی احمدی (دانشجو)، غلامرضا چلبیانلو حسرتانلو (استاد راهنما)، رضا عبدی (استاد مشاور)
|