|
عنوان
|
تحلیل انتقادی غرابت استعمال در عیوب فصاحت
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
بلاغت، عیوب فصاحت، غرابت استعمال.
|
|
چکیده
|
غرابت در لغت به معنی آشــکار نبودن و نامأنوس بودن آن در اســتعمال اســت که اکثر علمای بلاغت آن را از عیوب فصـــاحت دانســـته اند. قدیمی ترین کتابی که در بلاغت اسلامی از غرابت، سخن به میان آورده و عدم ا ستعمال آن را یکی از شروط فصاحت نامیده، الایضاح خطیب قزوینی است و از آن به بعد در طی تاریخ مدرسی شدن بلاغت، این اصول تاکنون رعایت می شود؛ اما بلاغیان معاصر، بسیاری از اصول بلاغت سنتی، از جمله این الگوی فصـــاحت را در مواجهه با نقد ادبی معاصـــر و در مســـیر تحلیل و زیبایی شـــناختی متون ادبی، ناکارآمد می دانند. دراین رابطه نظریات خود را در مقالات متعددی آورده و ضرورت بازنگری آن را گوشزد کرده اند. این مقاله باهدفِ قرارگرفتن در مسیر نقد بلاغت سنتی و ضرورت بازنگری آن، غرابت استعمال، یکی از عیوب فصاحت را به روش تحلیلی ـ انتقادی مورد بررسی قرار داده است. با این پیش فرض که فصاحت ســنتی با الگوهای ســلبی اش، خواه ناخواه از زبان شــعری غفلت ورزیده، کارایی خود را بیشتر در حوزۀ دستور زبان نشان داده ا ست تا بلاغت. بنابراین در جریان پژوهش خود به این نتیجه رسیده است که استعمال غریب واژه ها در شعر یا نثر در محور همزمانی خود، طبیعت زبان و از منظر سبک شناسی، نوعی آشنایی زدایی و هنجارگریزی است که می تواند موجب تمایز سبکی نویسنده یا شاعر شود و نقش مهمی در شکل دهی ادبی سخن ایفا نماید.
|
|
پژوهشگران
|
احمد آریان (نفر اول)، احمد گلی (نفر دوم)، رحمان مشتاق مهر (نفر سوم)
|