|
عنوان
|
بررسی ترجمه دیوان امام حسین (ع) بر مبنای حفظ اصالت معنا
|
|
نوع پژوهش
|
مقاله چاپ شده
|
|
کلیدواژه‌ها
|
نقد ترجمه، اصالت معنا، ترجمه شعر، دیوان امام حسین علیه السّلام
|
|
چکیده
|
یکی از بهترین روش ها در تحلیل شاخصه های ترجمه یک اثر ادبی، نقد و بررسی آن اثر از لحاظ اصالت معنایی است. اصل نقش هسته های معنایی و بیان معادل معنایی که مورد تأکید نظریه پردازان بزرگی است، باید با رعایت تعادل در ترجمه صناعات ادبی، واژگان، جمله ها و چگونگی انتقال سبک بیانی حفظ شود. از آنجا که این مؤلفه ها در شعر نمودهای مختلفی دارد، لذا یکی از ضرورت های ترجمه شعر و برقراری تعادل میان ابیات و ترجمه، پرهیز از مواردی چون افزایش، کاهش، هرگونه تغییر معنایی در معادل یابی ها و پرهیز از ترجمه لغوی است. دیوان امام حسین علیه السّلام به عنوان یک نمونه شعری، با زبان و لحنی ساده، اما در قالب جمله هایی گاه ادبی، دارای مفاهیم و مضامینی آموزنده می باشد که در سال 1383 توسط امیر جابری به زبان فارسی ترجمه شده است. در این مقاله سعی شده است با تکیه بر روش توصیفی- تحلیلی و با در نظر داشتن اصل معنا در ترجمه که نایدا آن را بر حسب نقش تعریف می کند، ضمن بررسی روش کار مترجم و نحوه بیان مطالب، به نقد محتوایی این دیوان پرداخته شود. دستاورد این نوشتار نشان می دهد مترجم در حوزه مربوط به سبک ادبی جمله ها، گفتمان و انتقال معانی، عملکرد قابل قبولی داشته است. ولی در خصوص بیان معانی اشعار به صورت تحت اللفظی در زبان مقصد و گزینش معادل های دقیق برای واژگان و اصطلاحات، اشکالات و لغزش هایی نیز در ترجمه وی مشاهده می شود، از جمله عدم تشخیص متعلق شبه فعل ها و ذکر معادل هایی مانند «مرده ریگ» که در ترکیب های متفاوت مانند «میراث النّبی»، بار منفی را تداعی می کنند.
|
|
پژوهشگران
|
حسن اسماعیل زاده باوانی (نفر اول)، سیامک اصغرپور (نفر دوم)، هادی فضلی نژادی (نفر سوم)
|