|
چکیده
|
مولتیپل اسکلروزیس (MS) به عنوان یک بیماری دمیلینه کننده و نورودژنراتیو خود ایمنی سیستم عصبی مرکزی (CNS) تعریف می شود که علت اصلی ناتوانی عصبی غیرتروماتیک در بزرگسالان جوان است (1) و متاسفانه به طور فزاینده ای یک بیماری جهانی است (2, 3). اغلب گفته می شود که علت MS ناشناخته است. با این حال، نور خورشید (UVB) ، سیگار کشیدن و ویتامین D، همراه با پس زمینه ژنتیکی افراد، نقش مهمی در مسیر بررسی عوامل ایجاد کننده این بیماری ایفا می کنند (4, 5). بنابراین، تصور می شود که MS از ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی ناشی می شود. مطالعات اپیدمیولوژیک همچنین نشان داده است که خطر ابتلا به MS در بستگان بیماران مبتلا به این بیماری خودایمنی و التهابی بیشتر است که تایید کننده درجاتی از استعداد ژنتیکی می باشد (6). بیماری MS در زنان شایع تر است، اما همیشه اینطور نبوده است. در بررسی های موردی از اوایل دهه 1900، نسبت جنسیتی تقریباً برابر بود (3). با این حال، مطالعات بسیاری بیان کرده اند که زن بودن یکی از قوی ترین عوامل خطر ابتلا به MS است. دوره تولید مثل طبیعی از قاعدگی تا یائسگی طبیعی با دوره بیماری التهابی فعال در مولتیپل اسکلروزیس مطابقت دارد (7). MS معمولاً از یک الگوی بیماری عود کننده- فروکش کننده یا پیش رونده پیروی می کند (8, 9). MS عودکننده- فروکش کننده (RRMS) با تشدید بالینی مکرر ناشی از ضایعات التهابی کانونی و دمیلینه کننده در CNS مشخص می شود. RRMS شایع ترین نوع مولتیپل اسکلروزیس است، اگرچه تا 65 درصد از این بیماران در نهایت به دوره پیشرونده ثانویه (SPMS) منتقل می شوند. تقریباً 15 درصد از افراد مبتلا به این بیماری از همان ابتدا مبتلا به MS پیشرونده هستند که به شکل بیماری به نام MS پیشرونده اولیه (PPMS) شناخته می شود. هر دو PPMS و SPMS توسط عملکردهای عصبی به طور پیوسته شدیدتر می شوند که تصور می شود منعکس کننده فرآیندهای عصبی در حال انجام هستند (10, 11). با توجه به اینکه همچنان علت MS مبهم در نظرگرفته می شود، اما در حال حاضر معتبرترین فرضیه این است که یک سیستم ایمنی ناکارآمد (بیش فعال) ممکن است منجر به فعال شدن سلول های ایمنی مربوط به آنتی ژن های میلین و الیگودندروسیت شود (9). سلول-های CD4+ Th1 و Th17 در پاتوژنز MS نقش دارند. با این حال، بسیاری از انواع سلول های دیگر، از جمله سلول های CD8+
|