مشخصات پژوهش

عنوان	ساختهای نحویِ بیانِ حصر در زبان فارسی؛ مطالعۀ موردی آثار سعدی
نوع پژوهش	مقاله چاپ شده
کلیدواژه‌ها	حصر، ساخت های نحوی، تکیه، استثنا، اسنادی شده، استثنا، قیدهای حصر.
چکیده	چکیده برای درک بلاغت زبان فارسی و شناخت ظرفیت های آن در بیان معنا، باید از مطالعه و تحلیل ساخت های نحوی آن شروع کرد. تنها از این طریق می توان دانست که بیان یک مفهوم چگونه و با چه ساخت هایی امکان پذیر است. حصر و قصر از جمله مفاهیمی است که ساخت های نحوی متنوعی در زبان فارسی دارد. همین تنوع ساخت های نحوی بیانگر ظرفیت بالای نحو زبان فارسی در القای اغراض بلاغی و ایجاد تطابق تام بین فرم و قالب زبانی با معنا و غرض مورد نظر است. به همین منظور، در این نوشتار سعی شده است با تکیه بر سخن سعدی، تمام امکانات و ظرفیت های زبان فارسی در بیان حصر شناسایی و برای آن ها تقسیم بندی مشخصی به دست داده شود. حاصل این است که تمام امکانات بیان حصر در زبان فارسی به دو مقولۀ کلی تقسیم می شود: 1 فرایند فرازبانی یا زبرزنجیری که نشانۀ زبانی خاصی ندارد تا در زنجیرۀ عینی زبان بتواند نمودار شود. « تکیه » تنها ظرفیت این فرایند است. . 2 عوامل و نشانه های عینی زبان. ساخت های نحوی «اسنادی شده »، «استثنا »، «جابه جایی اجزا» و «استفاده از قیدهای مخصوص حصر» زیرمجموعه های این مقوله هستند.
پژوهشگران	رحمان مشتاق مهر (نفر اول)، احمد گلی (نفر دوم)، فرهاد محمدی (نفر سوم)